Ούτε μία, ούτε δύο αλλά 191 φορές συνευρέθηκε ερωτικά με ένα 12χρονο αγόρι μια 36χρονη ανύπανδρη μητέρα στη Βρετανία, η οποία κρατούσε ημερολόγιο για τα κατορθώματά της…
Η Angela Sullivan, η οποία καταδικάστηκε σε 9 χρόνια φυλακή για κακοποίηση ανηλίκου, σημείωνε με αστέρι κάθε φορά που έκανε σεξ με το παιδί.Μάλιστα, στις εκατό φορές είχε κάνει δώρο ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια στον 12χρονο και είχε θέσει ως στόχο να φτάσει τις 200 φορές.
Δυστυχώς για αυτήν, το παιδί είχε αρχίσει να καυχιέται για τις επιδόσεις του στο διαδίκτυο και να μιλάει στους φίλους του για το πόσο καλός εραστής είναι, κάτι που οδήγησε στην αποκάλυψη του σεξουαλικού μαραθώνιου.
Ο 12χρονος είχε γράψει σε μία από τις αναρτήσεις του “σε λίγο θα πάρω τη σκύλα μου στο κρεβάτι” και στη συνέχεια περιέγραψε με λεπτομέρειες τι επρόκειτο να κάνει.
Οι φίλοι του χρησιμοποιούσαν διάφορα παρατσούκλια που ταίριαζαν στις σεξουαλικές του περιπέτειες και τόνιζαν τον ανδρισμό του, ενώ πριν την παρέμβαση της αστυνομίας είχαν κυκλοφορήσει φήμες ότι η 36χρονη ήταν έγκυος.
Ο εισαγγελέας περιέγραψε στο δικαστήριο πώς ξεκίνησαν όλα σε ένα πάρτι που είχε οργανώσει η Sullivan για το παιδί της και στο οποίο πήγε και ο 12χρονος. Αν και τα παιδιά ήταν όλα μικρής ηλικίας η κα Sullivan είχε φροντίσει να υπάρχει άφθονο αλκοόλ γιατί μερικά πράγματα πρέπει κανείς να τα μαθαίνει νωρίς.
Κατά τη διάρκεια του πάρτι, η κατηγορούμενη προκάλεσε το αγόρι, ρωτώντας το “αν τολμάει”, “αν είναι διαβολάκος” και “αν είναι επιβήτορας”. Στη συνέχεια προσπάθησε να το φιλήσει και εκείνο έκανε πίσω. Μετά από αρκετά μπουκαλάκια που περιείχαν βότκα τελικά έγινε το μοιραίο.
Επειδή κανείς δεν ξέρει τι θα πει δίψα πριν πιει για πρώτη φορά, από εκείνη τη νύχτα, ο 12χρονος βρισκόταν όσο πιο συχνά μπορούσε με την 36χρονη.
Σύμφωνα με τον εισαγγελέα, μέσα σε 10 μήνες έκαναν σεξ 191 φορές, οι οποίες είχαν καταγραφεί από την Sullivan στο ημερολόγιό της, διότι όταν κάνεις κάτι θεάρεστο πρέπει να αφήνεις ίχνη.
Όταν κατέγραψε την 174η φορά, έγραψε στο ημερολόγιο: “Πρέπει να φτάσω τις 200″.
Η Sullivan παραδέχθηκε στο δικαστήριο ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος, ωστόσο ισχυρίστηκε ότι το αγόρι συμμετείχε οικειοθελώς.
Ο δικαστής John Walford, ανακοινώνοντας την ποινή, είπε στην κατηγορούμενη θα πρέπει να ντρέπεται για τις πράξεις της, οι οποίες θα έχουν τεράστιο ψυχολογικό κόστος και στο θύμα της αλλά και στο παιδί της.
Είναι καλό να κινούμαι κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης;
Γενικά η κίνηση ωφελεί στην εγκυμοσύνη, αρκεί να μην είναι κουραστική. Η σωματική κόπωση στην εγκυμοσύνη πρέπει να αποφεύγεται, διότι εκτός των άλλων εμποδίζει την καλή αιμάτωση του πλακούντα που είναι απαραίτητη για την καλή τροφοδοσία του εμβρύου.
Το κολύμπι ως άσκηση επηρεάζει θετικά την εγκυμοσύνη;
Το κολύμπι είναι μια πολύ καλή άσκηση για το σώμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Γυμνάζονται όλα τα μέρη του σώματος χωρίς να υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού.
Η γυναίκα δεν αισθάνεται το βάρος του σώματος της λόγω της άνωσης του νερού, η σπονδυλική στήλη και οι αρθρώσεις δεν επιβαρύνονται.
Οι κινήσεις μέσα στο νερό ωφελούν πολλαπλά. Προφυλλάσσουν από φλεβίτιδες, κιρσούς, πόνους στη μέση και δυναμώνουν το μυϊκό σύστημα.
Κατά κανόνα επιτρέπονται όλα τα είδη κολύμβησης αρκεί να γίνονται χωρίς ιδιαίτερη σωματική κούραση.
Ασφαλώς δεν επιτρέπονται βουτιές από ψηλά ή άλλες ακραίες καταστάσεις. Εάν δεν είστε συνηθισμένες στο κολύμπι τότε μπορείτε να αρχίσετε ήπια τις πρώτες φορές πέντε ως δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, ανεβαίνετε σιγά σιγά μέχρι 20 λεπτά, 3 φορές την εβδομάδα.
Γιατί είναι σημαντικό να είναι καθαρή η θάλασσα;
Λοιμώξεις του κόλπου (κολπίτιδες) είναι αρκετά συχνές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η άμυνα του κολπικού βλεννογόνου είναι κάπως μειωμένη, λόγω της επίδρασης των ορμονών της εγκυμοσύνης, έτσι εύκολα αναπτύσσονται κολπίτιδες που οφείλονται κυρίως σε μύκητες.
Η θεραπευτική αντιμετώπισή τους δεν είναι δύσκολη και το έμβρυο δεν επηρεάζεται. Κάποιοι έχουν επιφυλάξεις για το κολύμπι τις τελευταίες έξι εβδομάδες προ του τοκετού, κυρίως για τον φόβο των κολπικών λοιμώξεων.
Σημασία έχει η θάλασσα να είναι καθαρή για να μην υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Οι πισίνες υποτίθεται ότι είναι ελεγμένες και καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα πρέπει να υπάρχει πρόβλημα. Εν τούτοις, πρέπει κανείς να είναι πληροφορημένος, προηγουμένως για την καθαρότητα του νερού της θάλασσας ή της πισίνας.
Σε κάθε εγκυμοσύνη ισχύουν τα ίδια δεδομένα για την άσκηση στη θάλασσα;
Αυτά βέβαια ισχύουν για εγκυμοσύνες με ομαλή πορεία. Σε προβληματικές εγκυμοσύνες, αλλάζουν τα δεδομένα και πρέπει να ακολουθούνται σωστά οι οδηγίες του Γυναικολόγου.
Σε ό,τι αφορά την ηλιοθεραπεία, εδώ στις μεσογειακές χώρες, όπου η ηλιοφάνεια είναι πολύ μεγάλη, ο ήλιος που είναι πηγή ζωής μπορεί να γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνος.
Συμβουλές για την έκθεση στον ήλιο και τη χρήση αντηλιακού
Το δέρμα της εγκύου είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, λόγω ορμονικών επιδράσεων της εγκυμοσύνης. Ένα υποαλλεργικό αντηλιακό με υψηλό δείκτη προστασίας είναι απαραίτητο για την προστασία του δέρματος. Αποφεύγετε την έκθεση στον ήλιο τις μεσημβρινές ώρες που οι ακτίνες είναι κάθετες (11 π.μ. - 3 μ.μ.) και προτιμάτε τις πρωινές ή τις απογευματινές ώρες. Κυκλοφορείτε με καπέλο ώστε να προστατεύετε το δέρμα το προσώπου. Το αντηλιακό να τοποθετείται μισή ώρα πριν από την έκθεση στον ήλιο και να επαναλαμβάνεται κάθε δύο ώρες το αργότερο.
Τελειώνοντας...
Με την ευκαιρία θα ήθελα να τονίσω ότι μερικά είδη σπορ θα έπρεπε να αποφεύγονται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, εκείνα δηλαδή που μπορεί να προκαλέσουν τραυματισμό από πτώση ή επιβαρύνουν τις αρθρώσεις π.χ. τζόκινγκ, ιππασία, σκι και τα σχετικά.
Πολλές στατιστικές των τελευταίων ετών, αλλά και η καθημερινή εμπειρία πολλών δασκάλων, δείχνουν ότι κατά μέσο όρο τα αγόρια είναι αυτά που αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα στο σχολείο, κι αυτό από την πιο τρυφερή τους ηλικία έως την αποφοίτηση. Δεν είναι λίγοι οι γονείς που στέλνουν γεμάτοι καμάρι το αγοράκι τους στο σχολείο κι ακούνε μετά από λίγο ότι «Έχει μυαλό, αλλά δεν το χρησιμοποιεί σωστά» ή «Θα τα κατάφερνε μια χαρά, αλλά δυσκολεύεται πολύ να προσαρμοστεί» ή «Όταν θέλει είναι εξαιρετικός, αλλά συχνά δεν θέλει». Σχόλια αποκαρδιωτικά για τους γονείς, που ανήσυχοι αναρωτιούνται τι συμβαίνει με το κατά τα άλλα συνήθως ευφυέστατο, ευφάνταστο και δημιουργικό παιδί τους. Τι φταίει λοιπόν;
Η πιο εύκολη απάντηση θα ήταν «τα γονίδια». Σίγουρα υπάρχουν διαφορές στη γονιδιακή κληρονομιά αγοριών και κοριτσιών. Ίσως ισχύει και μια θεωρία που θέλει τα αγόρια πιο αργά στη διαδικασία της νευρολογικής τους ωρίμανσης από τα κορίτσια, και κατά συνέπεια πιο ευάλωτα και πιο ασταθή. Αρκούν όμως αυτά ως λόγοι για να εξηγήσουν τα προβλήματά τους στο σχολείο; Αν ναι, τότε γιατί πριν από λίγες δεκαετίες, αν διαπιστώνονταν διαφορές μεταξύ των δύο φύλων όσον αφορά το σχολείο, ήταν συνήθως τα κορίτσια αυτά που μειονεκτούσαν; Φαίνεται πως πέρα από τα γονίδια κάποιοι άλλοι παράγοντες, που έχουν να κάνουν με τη διαπαιδαγώγηση και το περιβάλλον, παίζουν κι αυτοί ένα ρόλο διόλου ευκαταφρόνητο στο πόσο έτοιμα και ψυχικά σταθερά είναι τα παιδιά για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της σχολικής ζωής.
Βρισκόμαστε στην εποχή που, αφού άφησε πίσω της το φεμινισμό, έχει επιστρέψει, όσον αφορά τουλάχιστον την παιδική ηλικία, στην απόλυτη προσκόλληση στους παραδοσιακούς ρόλους των δύο φύλων. «Τρυφερό» ροζ, πριγκίπισσες, νάζι και κοκεταρία για τα κορίτσια και «σκληρό» μαύρο, σούπερ-ήρωες, ηλεκτρονικά παιχνίδια γεμάτα βία για τα αγόρια. Πολύ συχνά οι γονείς, ακόμη κι αν το θέλουν, δεν μπορούν να αποφύγουν την επιρροή αυτών των στερεοτύπων στα παιδιά τους. Είναι φανερό ότι για ένα κορίτσι είναι εύκολο να ανταποκρίνεται στο ρόλο του χωρίς να «ενοχλεί». Όσο πιο πολύ ταυτίζεται μάλιστα με το ρόλο της «πριγκίπισσας» (χαριτωμένη, γλυκιά, «ευχάριστη»), τόσο περισσότερη αναγνώριση και συμπάθεια μοιάζει να προσελκύει, τουλάχιστον όσο είναι ακόμη παιδί. Οι συνέπειες εμφανίζονται συνήθως αργότερα.
Για τα αγόρια τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. O ρόλος τους απαιτεί συμπεριφορές που εύκολα μπορούν να παρεκκλίνουν προς περιοχές μη αποδεκτές. Δεν είναι εύκολο να είσαι Ράμπο, Χ-μαν, οποιοσδήποτε σούπερ-ήρωας και να καταφέρνεις ταυτόχρονα να είσαι και το καλό παιδί (ο Σπάιντερμαν για να το καταφέρει ζούσε διπλή ζωή!). Κι όμως, παλιότερα τα αγόρια είχαν αυτή την ευκαιρία. Το «πεδίο δράσης» τους ήταν ο δρόμος, η μεγάλη ομάδα των συνομηλίκων που επέτρεπε την εκτόνωση της επιθετικότητας του ρόλου τους σε ένα περιβάλλον που την αποδεχόταν και την απορροφούσε. Ταυτόχρονα, το περιβάλλον του σπιτιού και του σχολείου είχε σαφείς και αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς. Σήμερα, ούτε πεδίο εκτόνωσης υπάρχει, ούτε σαφή όρια. Oυσιαστικά, μπορεί να πει κανείς ότι από τα αγόρια απαιτείται ένας ρόλος που δεν «χωράει» πουθενά.
Συχνά, η άσχημη αρχή γίνεται ήδη κατά την προσχολική ηλικία. Όλο και περισσότεροι γονείς ακούνε για το αγοράκι τους των 4, 5 και 6 ετών από τις δασκάλες του παιδικού σταθμού και του νηπιαγωγείου: «Πρέπει να κάνετε κάτι με το παιδί, θα έχει πρόβλημα στο σχολείο», «Δεν μπορούμε να τον κάνουμε καλά, είναι πολύ άτακτος», «Δεν προσαρμόζεται, μας δημιουργεί συνέχεια πρόβλημα». Όταν μια νηπιαγωγός πρέπει συχνά να «κάνει καλά» μια ομάδα είκοσι και παραπάνω παιδιών προσχολικής ηλικίας για τουλάχιστον 6 ώρες, συνήθως μέσα σε περιορισμένο χώρο, εύκολα τα πιο «δύσκολα» παιδιά γίνονται τα «μαύρα πρόβατα» και περιθωριοποιούνται: Είναι αυτά που έχουν ανάγκη από περισσότερη προσοχή, που είναι πιο κινητικά ή που απλώς τους λείπει η μαμά τους. Αντίθετα, σπάνια οι ίδιες δασκάλες εφιστούν την προσοχή στους γονείς κοριτσιών που είναι φοβισμένα, ντροπαλά ή μοναχικά. Εφόσον δεν ενοχλούν, δεν υπάρχει πρόβλημα (βέβαια, αν ένα αγοράκι είναι πολύ ήσυχο και φοβισμένο, τότε θεωρείται πάλι ότι υπάρχει λόγος ανησυχίας!). Κάποια από αυτά τα αγόρια, ευτυχώς, βρίσκουν την ισορροπία τους όταν αρχίσει το σχολείο. Κάποια άλλα, που δεν είναι καθόλου λίγα, δεν τα καταφέρνουν να απαλλαγούν από τη ρετσινιά του «δύσκολου».
Αν το σχολείο είναι «αναγκαίο κακό» με την έννοια ότι δύσκολα μπορούμε να αποφύγουμε ή να επηρεάσουμε τις καταστάσεις μέσα σε αυτό, τότε είμαστε εμείς οι γονείς που καλούμαστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις που θα τα διευκολύνουν να προσαρμοστούν πιο εύκολα.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής τους τα παιδιά δεν έχουν ακόμη αφομοιώσει το ρόλο του φύλου τους. Με απόλυτη φυσικότητα συνυπάρχουν μέσα τους και γίνονται εμφανή στη συμπεριφορά, στα λόγια, στο παιχνίδι τους στοιχεία «θηλυκά» και «αρσενικά» - στοιχεία ανθρώπινα και άκρως απαραίτητα για να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Τη μια στιγμή κάνουν αγώνες με αυτοκινητάκια και την άλλη βάζουν το αρκουδάκι στο καροτσάκι και το πάνε βόλτα. Πολλές φορές, ο πανικός των γονιών μήπως δεν γίνουν «σωστοί» άνδρες και γυναίκες, τους κάνει να απορρίπτουν τέτοιες συμπεριφορές και να ενισχύουν, με πιεστικό συχνά τρόπο, τις συμπεριφορές που πιστεύουν ότι «αρμόζουν» στο φύλο του παιδιού τους. Ένα αγοράκι που πιέστηκε και ενισχύθηκε πολύ για να φέρεται «σαν άνδρας», εύκολα θα αντιδράσει με επιθετικότητα όταν αντιμετωπίσει δυσκολίες.
Επειδή το σχολικό σύστημα απαιτεί μονοδιάστατη προσαρμογή, δεν αφήνει «παράθυρα» ανοιχτά για φαντασία και ανησυχίες «εκτός ύλης» και, δυστυχώς, δεν δίνει στους εκπαιδευτικούς την ευχέρεια και το κίνητρο να ενσωματώσουν τους πιο «δύσκολους» μαθητές. Συχνά αυτά τα παιδιά περνούν άσχημα στο σχολείο (και το σχολείο μαζί τους).
Όπως διαπιστώθηκε σε μια διεθνή έρευνα σχετικά με τη διδασκαλία της γλώσσας στο δημοτικό, τα αγόρια βαθμολογούνται κατά μέσο όρο δυσμενέστερα από τα κορίτσια για τις ίδιες επιδόσεις σε διαγωνίσματα, ειδικά μάλιστα από γυναίκες εκπαιδευτικούς. Προτιμήσεις, μεγαλύτερη ταύτιση και συμπάθεια προς τα κορίτσια, λιγότερη ανεκτικότητα ή είναι οι γυναίκες γενικά πιο επιβαρυμένες και αντιδρούν αρνητικά σε ό,τι και όποιον κάνει τη δουλειά τους πιο δύσκολη; Μάλλον λίγο απ’ όλα.
Τα παιδιά χρειάζονται όρια, αυτό το ξέρουν όλοι. Πολύ περισσότερο ένα παιδί που έχει την τάση να τα υπερβαίνει. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να προσαρμοστεί σε κοινωνικά σύνολα που λειτουργούν με αυστηρούς κανόνες, όπως π.χ. η σχολική τάξη. Τα όρια όμως, για να γίνουν αποδεκτά, πρέπει να έχουν λογική και συνέπεια και, πράγμα πολύ σημαντικό, να συνυπάρχουν με αρκετή ελευθερία κινήσεων και με ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει π.χ. λόγος να απαγορεύσουμε σε ένα παιδί να σκαρφαλώσει στο δέντρο, αν του δείξουμε τι πρέπει να προσέχει και σταθούμε δίπλα για να το πιάσουμε αν χρειαστεί, ενώ υπάρχει λόγος να είμαστε ανένδοτοι στο ότι οφείλει να είναι ήσυχο από τις 15.00 έως τις 16.00 για να μας αφήσει να ξεκουραστούμε.
Πολλά προβλήματα αγοριών στο σχολείο ξεκινούν ή οξύνονται από το γεγονός ότι δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε μία δραστηριότητα. Παρόλο που δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια δυνατότητα συγκέντρωσης, μπορούμε να κάνουμε πολλά για να τα βοηθήσουμε να συγκεντρώνονται καλύτερα. Δραστηριότητες στο ύπαιθρο βοηθούν τα υπερκινητικά παιδιά να εκτονωθούν, ενώ αντίθετα το «παρκάρισμα» μπροστά σε μια οθόνη αυξάνει την εσωτερική τους ένταση. Ό,τι δραστηριότητα μπορούμε να κάνουμε μαζί με τα παιδιά που τα ευχαριστεί και τους κρατάει την προσοχή, όπως παζλ, επιτραπέζια, να τους διαβάζουμε ή να τους διηγούμαστε, χαρτιά (αρέσουν και στα πιο μεγάλα παιδιά), αυτοσχέδια κουίζ ερωτήσεων, μαγείρεμα (ναι, αρέσει και στα αγόρια), κατασκευές, μαστορέματα, ψάρεμα, τα μαθαίνει να εστιάζουν σε ένα στόχο και να μην αποσπώνται με το παραμικρό.
Αν αρχίσουν τα παράπονα από το νηπιαγωγείο, προσπαθήστε να καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει. Καμιά φορά οι συνθήκες είναι τόσο πιεστικές για δασκάλες και παιδιά, που ένα ζωηρό παιδί είναι πράγματι σαν τον ταύρο στο υαλοπωλείο. Αν είναι έτσι, ίσως χρειάζεται να αλλάξει σχολείο. Σκεφτείτε, επίσης, ότι έπειτα από 6 ή 8 ώρες «περιορισμού», ένα ζωηρό παιδί χρειάζεται ξεκούραση, ηρεμία αλλά και χώρο για παιχνίδι, ει δυνατόν στο ύπαιθρο. Αν και εμείς το παρατηρούμε και οι δάσκαλοι αναφέρουν ότι το παιδί είναι υπερβολικά κινητικό, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, βαριέται εύκολα, μοιάζει να μην έχει αίσθηση του κινδύνου, πέφτει συχνά, είναι υπερβολικά «άτακτο», ίσως πρέπει να εξετάσουμε, με τη βοήθεια ενός παιδοψυχολόγου (υπάρχουν και ειδικά διαγνωστικά κέντρα σε πολλές περιοχές της χώρας), την πιθανότητα να πάσχει από Διαταραχή Εστίασης Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), οπότε θα χρειαστεί ειδική αγωγή.
Η Έλλη πηγαίνει στη B΄ Δημοτικού. Είναι ένα παιδί αρκετά καλά ενταγμένο στο σχολείο, τόσο από μαθησιακή όσο και από κοινωνική άποψη. Καμιά φορά μόνο παραπονιέται ότι 1-2 συμμαθήτριες, που τις θαυμάζει και θα ήθελε να τις έχει φίλες, δεν την κάνουν πολύ παρέα και προτιμούν ένα άλλο κορίτσι. Την καθιερωμένη ημέρα που οι γονείς συναντούν τους δασκάλους για να μιλήσουν για τα παιδιά, η μητέρα της πέφτει από τα σύννεφα, όταν ακούει τη δασκάλα να τη ρωτάει πώς τα πάνε τώρα που ο άνδρας της λείπει. Διαπιστώνει τότε πως η Έλλη έχει διηγηθεί στην τάξη της ότι ο μπαμπάς της έπιασε δουλειά στην Αυστραλία κι έχει φύγει και ότι το καλοκαίρι θα πάνε να τον βρούνε. Έχει, μάλιστα, περιγράψει και διάφορες λεπτομέρειες της «πολύ όμορφης» πόλης που μένει ο μπαμπάς της, λέγοντας ότι έχει έναν τεράστιο ζωολογικό κήπο (η Έλλη λατρεύει τα ζώα) και πολύ ωραία πάρκα...
Η μητέρα της Έλλης είναι αποσβολωμένη, αισθάνεται ντροπή απέναντι στη δασκάλα και μεγάλη ανησυχία: τι συμβαίνει με το παιδί μου, γιατί να εφεύρει όλο αυτό το παραμύθι, τι έχουμε κάνει λάθος;
«
Ένα από τα ωραιότερα -πιο αστεία, τρυφερά, βαθιά φιλοσοφημένα και διεισδυτικά- παιδικά βιβλία που έχουν γραφτεί είναι οι ιστορίες της Πίπης Φακιδομύτης, της σουηδής συγγραφέως Astrid Lindgren. Κι ενώ τα βιβλία της (όχι μόνο η Πίπη Φακιδομύτη, αλλά και όλα τα υπόλοιπα) ξεχειλίζουν από χιούμορ, περιπέτεια, χαρά της ζωής και παιδική ξεγνοιασιά, ταυτόχρονα, τα περισσότερα από αυτά έχουν ως κύριο στοιχείο τους τον παιδικό πόνο: της απώλειας, του θανάτου, της μοναξιάς και της περιθωριοποίησης. Μόνο που, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα κλασικά παιδικά μυθιστορήματα, όπως είναι ο «Όλιβερ Τουίστ», η δικαίωση, η ευτυχία και το happy end δεν έρχονται από μια συγκυρία της τύχης που φέρνει κάποιους καλούς ανθρώπους στο δρόμο του άτυχου παιδιού, αλλά μέσα από το ίδιο το παιδί, από τις δικές του «θετικές δυνάμεις».
Η Πίπη, λοιπόν, είναι ένα παιδί ορφανό που ζει μόνο του σε ένα μισοερειπωμένο σπίτι. Μόνο που η ίδια έχει για σύνθημά της τη φράση «Φτιάχνω τον κόσμο μου όπως μου αρέσει να είναι». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Πίπη ζει μέσα σε ένα τεράστιο «ψέμα»: O πατέρας της είναι καπετάνιος κι έχει γίνει βασιλιάς μιας πρωτόγονης φυλής στις Νότιες Θάλασσες, η ίδια είναι τόσο δυνατή που μπορεί να σηκώσει ένα φορτηγό στα χέρια της και να νικήσει τους πιο επικίνδυνους ληστές και, επιπλέον, είναι πάρα πολύ πλούσια, γιατί ο μπαμπάς της της έχει αφήσει ένα σεντούκι γεμάτο χρυσά νομίσματα. Λυπάται, αισθάνεται μοναξιά, νοσταλγεί τους γονείς της, ζηλεύει τα άλλα παιδιά που έχουν πιο κανονικές ζωές, αλλά η χωρίς όρια φαντασία της τη βοηθά κάθε φορά να ξαναβρεί το δικό της νόημα και τη χαρά στη ζωή της όπως είναι.
Ίσως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προσεγγίσει κανείς τα παιδικά ψέματα από αυτόν της Lindgren. Πέρα από αυτά που επιτάσσει η ηθική της ενήλικης ζωής, την υποχρέωση, δηλαδή, της προσαρμογής στην πραγματικότητα και την αποδοχή της όπως είναι «αντικειμενικά», η παιδική φαντασία έχει ακόμη τη δύναμη να φτιάχνει το δικό της κόσμο ή, μάλλον, να φέρνει τον κόσμο στα μέτρα της, να του αφαιρεί πράγματα δύσκολα και να του προσθέτει ευχάριστα. Μπορεί πάλι, όμως, και να τα διαλύσει όλα αυτά, όταν παύει να τα χρειάζεται ή όταν συγκρουστεί με την πραγματικότητα: τους γονείς που θυμώνουν με το ψέμα, τους φίλους που κοροϊδεύουν, τις ηθικές παραινέσεις του κοινωνικού περίγυρου.
Μπορούμε να πούμε ότι η εποχή του «ψέματος» έρχεται στα παιδιά ταυτόχρονα με την κατάκτηση της γλώσσας. Η γλώσσα, αυτό το καταπληκτικό «όχημα» των σκέψεων και των συναισθημάτων, είναι ένα θαυμάσιο μέσο για να κατακτήσει κανείς τον κόσμο και χαρίζει, στο παιδί που την κατακτά, μεγάλη ελευθερία. Του επιτρέπει να εκφράσει με το δικό του τρόπο αυτά που συμβαίνουν μέσα του και γύρω του, αλλά και να τα «πλάσει» σύμφωνα με τις ανάγκες του, να δοκιμάσει τα όριά του και τα όρια των άλλων.
Όταν ένα παιδί 4 ετών λέει στη μητέρα του για τη δασκάλα που αντιπαθεί πιο πολύ στο νηπιαγωγείο ότι «είναι πολύ καλή, πάρα πολύ καλή, με όλα τα παιδάκια, τα τραβάει, τα σπρώχνει... », δεν λέει ψέματα, δεν αντιλαμβάνεται καν την αντίφαση που υπάρχει στα λόγια του. Η γλώσσα, όμως, το βοηθά να «χωρέσει» αντιφατικά συναισθήματα: «Θέλω να αγαπάω τη δασκάλα μου», «Η μητέρα μου περιμένει να αγαπάω τη δασκάλα μου» και «Η δασκάλα αυτή είναι τέτοια που δεν μπορώ να την αγαπήσω». Oύτως ή άλλως, έως την ηλικία των 6-7 ετών, δεν μπορούμε να μιλάμε για «ψέματα», αφού τα παιδιά βρίσκονται ακόμη στη φάση της «μαγικής σκέψης».
Τι συμβαίνει, όμως, σε μια περίπτωση όπως της Έλλης που περιγράψαμε στην αρχή; Αν και βρίσκεται ακόμη στο όριο της μαγικής σκέψης, παρ’ όλα αυτά, η Έλλη έχει συνείδηση του ότι δεν λέει την αλήθεια. Η ανάγκη της, όμως, να προκαλέσει το ενδιαφέρον στα άλλα παιδιά και να νιώσει ότι «ανήκει» στην ομάδα τους, σε συνδυασμό με την πραγματική ιστορία ενός αγαπημένου θείου που έφυγε για να ζήσει στην Αυστραλία, την οδηγούν κάποια μέρα, χωρίς προσχεδιασμό ή πονηρή πρόθεση, στο να «αναμείξει» λίγο τις πραγματικότητες και να φτιάξει τη δική της ιστορία. O σκοπός οποιουδήποτε ψέματος των παιδιών, τις περισσότερες φορές, είναι η αναζήτηση της αγάπης, της αναγνώρισης και της αποδοχής των άλλων, είτε των γονιών είτε των συνομηλίκων. Επομένως, αντιδρώντας με πανικό και απέχθεια μπροστά σε αυτό που μας φαίνεται «τερατώδες» ή σπεύδοντας να ερμηνεύσουμε στο παιδί την πράξη του («Ξέρω ότι το έκανες για να μη σε τιμωρήσω ή για να μη με στενοχωρήσεις»), κάνουμε συχνά το λάθος να παραβλέπουμε εντελώς την πραγματική ανάγκη που κρύβεται πίσω από το ψέμα του.
› Η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο της σχέσης. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο, από τη μια να είμαστε εμείς όσο πιο ειλικρινείς γίνεται, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα παιδιά μας, και από την άλλη να μην τα αμφισβητούμε πριν καν ακούσουμε τη δική τους εκδοχή της αλήθειας. Όσο απίστευτη κι αν ακούγεται η αλήθεια τους, αξίζει να τη σεβαστούμε. › Τα «μικρά» ψέματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με ελαφρότητα και χιούμορ. Το παιδί που λέει ότι έπλυνε τα χέρια του, ενώ τα βλέπουμε άπλυτα, θα σκάσει στα γέλια αν μυρίσουμε τα χέρια του και σουφρώνοντας τη μύτη τού πούμε: «Πάλι το βρομοσάπουνο πήρες, γιατί δεν δοκιμάζεις και το μοσχοσάπουνο;». › Ένα «μεγάλο ψέμα» καλό είναι να συζητιέται, γιατί σίγουρα δεν ειπώθηκε χωρίς λόγο. Η μητέρα της Έλλης θα πρέπει να μιλήσει το συντομότερο με την κόρη της, ήρεμα, χωρίς ύφος κηρύγματος, να της πει ότι έμαθε για το ψέμα της, να δεχτεί τις όποιες εξηγήσεις και να διευκρινίσει για ποιους λόγους δεν είναι καλό να λέμε τέτοια ψέματα. Αυτό, άλλωστε, είναι κάτι που δεν έχει γενικευμένους κανόνες. Κάθε οικογένεια έχει το δικό της μέτρο για το αν και σε ποιο βαθμό ανέχεται το ψέμα κι αυτό θα μεταδώσει και στα παιδιά. Από εκεί και πέρα, αυτό που αποκαλύπτεται ως βαθύτερη συναισθηματική αιτία, η οποία έκανε το παιδί να πει ένα τέτοιο ψέμα, δεν θα λυθεί εκείνη τη στιγμή, αλλά απαιτεί την περαιτέρω διακριτική προσοχή των γονιών. › Oρισμένα πιο «σκόπιμα» ψέματα, ιδιαίτερα μεγαλύτερων παιδιών, μπορεί να απαιτούν εκτός από τη συζήτηση και κάποιου είδους τιμωρία, ώστε τα παιδιά να καταλάβουν ότι τα ψέματα μπορεί να έχουν δυσάρεστες συνέπειες. › Δεν χρειάζεται να δραματοποιούμε τα πράγματα. Τα περισσότερα παιδιά λένε ψέματα, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις περιόδους της ζωής τους. Πριν πανικοβληθούμε, λοιπόν, κι αρχίσουμε να βλέπουμε το παιδί μας σαν μελλοντικό εγκληματία, καλό είναι να λάβουμε υπόψη μας κι άλλα «σημάδια»: όταν «κάτι σοβαρό τρέχει με το παιδί», τότε συνήθως τα ψέματα συνοδεύονται κι από άλλα προβλήματα, όπως ένταση, επιθετικότητα ή, αντίθετα, κλείσιμο στον εαυτό του, θλιμμένη διάθεση ή φόβοι, μαθησιακές δυσκολίες κλπ.
●
Τα παιδιά «μπερδεύουν» την πραγματικότητα με τον κόσμο της φαντασίας τους, γι’ αυτό και δεν μπορούμε, στη φάση αυτή, να μιλάμε για ψέματα. Η περιοχή του εγκεφάλου (προμετωπιαίος λοβός) που μας επιτρέπει να ξεχωρίζουμε το πραγματικό από το φανταστικό δεν έχει ωριμάσει ακόμη. Γι’ αυτό, τα μικρά παιδιά πιστεύουν συχνά ότι έχουν ζήσει πραγματικά κάτι που είδαν στον ύπνο τους ή φαντάστηκαν ή τα εντυπωσίασε.
●
Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας γίνονται αισθητά στα παιδιά, οπότε ξέρουν πότε λένε ψέματα και πότε αλήθεια. Παρ’ όλα αυτά, τα ψέματα εξακολουθούν να είναι ένα προσιτό μέσο για να «επηρεάσουν» τα πράγματα και να αποφύγουν ή να αποτρέψουν δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν έχουν το ίδιο ηθικό βάρος όπως στην ενήλικη ζωή και πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιείκεια. Ωστόσο, απαιτούν ευαισθησία και προσοχή από τους γονείς, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται, γιατί μπορεί να κρύβουν κάποιο πρόβλημα.
●
Στην εφηβεία, τα ψέματα λέγονται εντελώς συνειδητά πια και συνήθως με ξεκάθαρο σκοπό. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι όλα τα ψέματα των εφήβων ίδια. Καθώς μεγαλώνει η ανάγκη των παιδιών για αυτονομία και ιδιωτικότητα, τα ψέματα μπορεί να είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν από την αυστηρή επιτήρηση και τον έλεγχο των γονιών.
Οταν πήρα την πρωτοβουλία να προσφέρω στο 4χρονο αγοράκι της νορβηγίδας φίλης μου ένα σοκολατάκι, η φίλη μου -που ζει στο εξωτερικό- μου το απαγόρευσε, τονίζοντάς μου ότι το παιδί δεν έχει ακόμη φάει γλυκό και ότι για όσο διάστημα περνάει από το χέρι της δεν θα δοκιμάσει, γιατί τα παιδιά απαγορεύεται να τρώνε γλυκά! Στο νου μου ήρθαν αυτόματα όλα τα σοκολατάκια που έχω κατά καιρούς δώσει στα παιδιά φίλων... Άραγε έκανα έγκλημα; Φέτος το καλοκαίρι, δηλαδή, δεν πρέπει να παίρνω τον Χρήστο, το βαφτιστήρι μου, να πηγαίνουμε για παγωτό σοκολάτα; Μήπως έχουν τελικά δίκιο όσοι λένε ότι τα παιδιά δεν πρέπει να τρώνε οτιδήποτε περιέχει ζάχαρη; Ας δούμε, λοιπόν, πώς και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορούν τα παιδιά να τρώνε τα αγαπημένα τους γλυκά, αλλά και ποια να προτιμούν.
Σύμφωνα με πολύ διάσημες παλαιότερες μελέτες, το γενετικό μας υπόβαθρο ευθύνεται για την προτίμησή μας στη γλυκιά γεύση και αντίστοιχα την απώθησή μας στην πικρή. Αυτές οι μελέτες έγιναν σε νεογνά που μόλις γεννήθηκαν και δεν είχαν εκτεθεί σε άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Οι επιστήμονες έβαλαν στη γλώσσα τους νερό με διάφορες γεύσεις (πικρό, γλυκό, αλμυρό κλπ.), για να διερευνήσουν πώς θα αντιδράσουν. Οι ερευνητές εντυπωσιάστηκαν με το πόσο χαρούμενες ήταν οι εκφράσεις του προσώπου τους όταν δοκίμαζαν το γλυκό και πόσο δυσαρεστημένες ήταν όταν δοκίμαζαν το πικρό. Ο λόγος; Οι ειδικοί ερμηνεύουν αυτή τη φυσική τάση προς το γλυκό ως μια πρόνοια της φύσης, που θέλει να μας ωθήσει προς την κατανάλωση υδατανθράκων (που έχουν γλυκιά γεύση), οι οποίοι είναι απαραίτητοι για να έχουμε ενέργεια και να διατηρηθούμε στη ζωή, και να μας προστατεύσει από τα πικρά, που είναι συχνά και τα δηλητήρια. Μολονότι, όμως, είμαστε γενετικά προδιατεθειμένοι στο να μας αρέσει η γλυκιά γεύση, το πόσο... γλυκατζήδες θα γίνουμε φαίνεται ότι καθορίζεται και από το περιβάλλον: αν, για παράδειγμα, μας προσφέρουν από όταν ήμασταν μικροί πολλά γλυκά ή αν όλα τα επιδόρπια στο σπίτι μας έχουν πολλή ζάχαρη, είναι πιθανό να είμαστε πιο «επιρρεπείς» στα γλυκά. Επιπλέον, παίζει ρόλο η γευστική μας ευαισθησία (αυτή της γλώσσας μας δηλαδή, που επίσης καθορίζεται τόσο από γενετικούς όσο και από περιβαλλοντικούς παράγοντες): κάτι δηλαδή που σε κάποιον φαίνεται γλυκό, για έναν άλλο δεν είναι τόσο.
Οι οδηγίες των ειδικών είναι ξεκάθαρες: αν ένα παιδί είναι κινητικό και φυσιολογικού βάρους, μπορεί να τρώει ακόμη και κάθε μέρα ένα μικρό γλυκό, κατά προτίμηση ως απογευματινό σνακ, όχι όμως αντικαθιστώντας το κανονικό του γεύμα. Αν ένα παιδί έχει περιττά κιλά, και πάλι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τα γλυκά από τη διατροφή του, κυρίως επειδή στα παιδιά οι τροφές που απαγορεύονται γίνονται ακόμη πιο επιθυμητές. Καθώς, λοιπόν, θα ήταν άδικο να στερήσουμε ακόμη και από ένα παχουλό παιδί το γλυκό ή τη σοκολάτα, θα μπορούσαμε να του επιτρέπουμε να τα τρώει όχι καθημερινά, αλλά δύο φορές την εβδομάδα. Επίσης, μας συμβουλεύουν:
● Να ξεκινήσουμε να δίνουμε γλυκό στα παιδιά μετά τα 2 ή τα 3 χρόνια τους. Καθώς δεν ανήκουν στα απαραίτητα συστατικά της δίαιτας των παιδιών, αλλά μάλλον στη σφαίρα της κοινωνικότητας και της ευχαρίστησης, μπορούν να ενταχθούν στη διατροφή τους όσο αργότερα γίνεται.
● Να εναλλάσσουμε τα γλυκά που καταναλώνουν τα παιδιά. Καλό είναι, δηλαδή, να μην τρώνε κάθε μέρα παγωτό ή σοκολάτα, αλλά κάποιο απόγευμα να προτιμούν ένα γιαούρτι με μέλι, μια γρανίτα ή ένα φρουτοχυμό.
● Να αγοράζουμε τις σοκολάτες, τα παγωτά και τα γλυκά σε μικρές συσκευασίες ή να τους δίνουμε μικρές μερίδες.
Ακόμη, καλό είναι να προτιμούμε:
● Τα παραδοσιακά γιαούρτια, αντί για τα επιδόρπια γιαουρτιού. Τα πρώτα προσφέρουν τα πολύτιμα οφέ- λη του ευεργετικού για το έντερο γιαουρτιού, ενώ τα δεύτερα είναι μάλλον γλυκά.
● Τα σπιτικά μπισκότα και κουλουράκια ή τα απλά «παραδοσιακά» μπισκότα του εμπορίου, αντί για τα πολύ παχυντικά, π.χ. με επικάλυψη σοκολάτας ή με γέμιση κρέμας ή σοκολάτας (τύπου cookies). Τα δεύτερα είναι πιο επιβαρυμένα από πλευράς θερμίδων, λίπους, τρανς λιπαρών κλπ.
● Τα σπιτικά παγωτά ή τα συσκευασμένα και χύμα παγωτά που έχουν πολύ λίγο λίπος (συχνά μόνο 5%), αντί για τα πιο μοντέρνα, αμερικανικού τύπου παγωτά, που είναι εξαιρετικά λιπαρά.
● Τα σπιτικά γλυκά, αντί για όσα αγοράζουμε από έξω. Για τα πρώτα είμαστε πολύ πιο σίγουροι και ασφαλείς όσον αφορά τον τρόπο και τα υλικά από τα οποία παρασκευάζονται.
: › 2-3 κουλουράκια ή μπισκότα › 1 φέτα κέικ › 1 ζελέ, που μπορεί να περιέχει και κομμάτια φρέσκων φρούτων › 1 πιατάκι γλυκό του κουταλιού › 1 παστέλι › 1 φρουτοχυμό › 1 μιλκ σέικ › 1 γρανίτα › 1 μικρή σοκολάτα (μπορεί να είναι «υγείας» ή με ξηρούς καρπούς) ή 1 μικρό παγωτό › 1 κεσεδάκι γιαούρτι με μέλι (μπορούμε, αν θέλουμε, να προσθέσουμε ξηρούς καρπούς, κομμάτια φρέσκων φρούτων ή τριμμένη φρυγανιά).
Τα γλυκά ως «comfort food»: Ίσως ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι γονείς αποφεύγουν να δώσουν γλυκά στα παιδιά τους είναι ότι φοβούνται πως, εκτός από παχύσαρκους ενηλίκους, θα δημιουργήσουν ανθρώπους εθισμένους στην παρηγοριά του γλυκού. Η εικόνα της νεαρής Αμερικανίδας που έχει μόλις χωρίσει και, για να αισθανθεί καλύτερα, ανοίγει την κατάψυξη, παίρνει μια οικογενειακή συσκευασία λιπαρού παγωτού και με το κουτάλι το τρώει ολόκληρο έρχεται εύκολα στο μυαλό όλων μας. Κι αυτό επειδή τα γλυκά πράγματι λειτουργούν ως «comfort food» (φαγητό που δίνει παρηγοριά) για πολλούς ενηλίκους και πιθανώς αυτή η πεποίθηση υπάρχει μέσα τους από όταν ήταν παιδιά. Ποιος, όμως, μας λέει ότι αυτοί ανήκαν στην κατηγορία των παιδιών που είχαν εύκολη πρόσβαση σε γλυκά; Είναι πολύ πιο πιθανό τα γλυκά να γίνουν απωθημένο, φαγητό που δίνει χαρά, παρηγοριά και ευχαρίστηση όταν απαγορεύονται, παρά όταν υπάρχουν στο σπίτι, όπως όλα τα άλλα τρόφιμα, ως κάτι συνηθισμένο, υποστηρίζουν οι ειδικοί. Επίσης, μεγάλο ρόλο παίζει η σχέση των γονέων με τα γλυκά. Καθώς τα παιδιά μαθαίνουν να προσεγγίζουν το φαγητό μέσα από τα πρότυπα των γονέων τους, είναι πιθανό να επαναλαμβάνουν το πρότυπο που έχουν δει, του γονέα που τρώει για να κατευνάσει τη λύπη ή το θυμό του!
Ας δώσουμε, λοιπόν, γλυκά στα παιδιά μας, αλλά ας προσέξουμε, εκτός από την ποιότητα, την ποικιλία και την ποσότητά τους, το πώς θα τα δώσουμε.
● Τα γλυκά δεν πρέπει να λειτουργούν ως αντάλλαγμα. Δεν είναι σωστό, λοιπόν, να λέμε στο παιδί: «Φάε τις φακές που δεν σου αρέσουν και μετά θα φας και ένα παγωτό». Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να μεγαλώνει η απέχθεια του παιδιού για το φαγητό και από την άλλη πλευρά η επιθυμία του για το γλυκό.
● Τα γλυκά δεν πρέπει να απαγορεύονται, ούτε να φορτίζονται συναισθηματικά. Θα πρέπει να υπάρχουν στο σπίτι, όπως τα υπόλοιπα τρόφιμα. Παρ’ όλα αυτά, τα παιδιά θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν όρια και κανόνες για την κατανάλωσή τους. Έτσι, μαθαίνουν μια πραγματικότητα της ζωής, με την οποία μεγαλώνοντας θα έρθουν αναπόφευκτα αντιμέτωπα: ότι δεν μπορούν να έχουν όλα όσα τους αρέσουν πάντοτε.
● Οι γονείς θα πρέπει να φροντίσουμε -με τις δικές μας διατροφικές συνήθειες- να αποτελούμε το παράδειγμα για τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε, δηλαδή, να τρώμε εμείς κάθε μέρα μεγάλες ποσότητες ανθυγιεινών γλυκών και να απαιτούμε τα παιδιά μας να απέχουν.
● Δεν πρέπει τα γλυκά να αποτελούν τη μοναδική κίνηση προσφοράς εκ μέρους μας. Πράγματι, η αγορά μιας λιχουδιάς είναι ένας εύκολος τρόπος να δώσουμε στιγμιαία χαρά στο παιδί, δείχνοντάς του ότι το σκεφτήκαμε και θέλουμε να το ικανοποιήσουμε προσφέροντάς του κάτι που του αρέσει. Ωστόσο, σημαντικό είναι οι εκδηλώσεις αυτές ενδιαφέροντος και πρόθεσης να δώσουμε χαρά στο παιδί να μην περιορίζονται στον τομέα του φαγητού, αλλά να τις επεκτείνουμε ποικιλοτρόπως (π.χ. «Σου πήρα αυτό το βιβλίο με αυτοκόλλητα!», «Σου πήρα αυτό το γλαστράκι για να το περιποιούμαστε μαζί», «Σου πήρα αυτό το παιχνίδι» κλπ.) και πέραν της προσφοράς υλικών αγαθών (π.χ. «Μου έλειψες σήμερα που ήμουν στη δουλειά», «Σκεφτόμουν πώς να τα πήγες στο σχολείο», «Πάμε μια βόλτα οι δυο μας» κλπ.).
Όταν γίνεται υπερκατανάλωση. Ειδικά τα «βαριά» γλυκά υπερφορτώνουν τα παιδιά με θερμίδες, με ζάχαρη (που προκαλεί εκτός των άλλων και τερηδόνα) και λιπαρά, κατά κανόνα κακής ποιότητας. Όσο για το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, με το οποίο είχε συνδεθεί η ζάχαρη -δοξασία εξαιτίας της οποίας πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να δίνουν γλυκά στα παιδιά τους-, πολλές πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι δεν υφίσταται τέτοια συσχέτιση.
Παίρνουμε τα φρούτα της αρεσκείας μας (π.χ. μανταρίνια ή πορτοκάλια κομμένα σε φέτες ή φράουλες ή κεράσια - με το κοτσάνι, αλλά χωρίς κουκούτσια), τα πασπαλίζουμε με ζάχαρη και τα περνάμε από το τηγάνι, όπου έχουμε βάλει λίγο νερό. Στη συνέχεια, τα αφήνουμε να στραγγίξουν και τα βουτάμε σε κουβερτούρα που έχει λιώσει σε μπεν μαρί. Με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να βουτήξουμε στη λιωμένη σοκολάτα ξηρούς καρπούς. Στη συνέχεια, τα ακουμπάμε σε αντικολλητική λαδόκολλα και, αφού κρυώσουν λίγο, τα βάζουμε στο ψυγείο.
Θα τις παρασκευάσουμε βάζοντας σε ένα μπολ αλεύρι για όλες τις χρήσεις, λίγο αλάτι (1/4 κουταλάκι) και νερό - όσο χρειάζεται για να γίνει το μείγμα χυλός. Στη συνέχεια, χτυπάμε το μείγμα με ένα σύρμα. Σε ζεστό λάδι βάζουμε -με ένα κουτάλι- κάθε φορά μικρή ποσότητα από το μείγμα για να τηγανιστεί. Αν θέλουμε, μπορούμε να προσθέσουμε στο μείγμα κομμάτια φρούτων (μήλο, αχλάδι, μπανάνα, τα οποία χρειάζεται να ραντίσουμε με λίγο λεμόνι για να μη μαυρίσουν). Αφού τηγανιστούν, μπορούμε στη συνέχεια να τα πασπαλίσουμε με κανέλα και ζάχαρη ή μέλι.
Θα τους παρασκευάσουμε βάζοντας σε ένα μπολ 1 μεγάλο ποτήρι νερό, 1 κουταλιά μαγιά (αν είναι νωπή, θα χρειαστεί πρώτα να τη λιώσουμε με το πιρούνι), 1 δόση κρυσταλλικής βανίλιας, 2 κουταλιές λάδι και 1 πρέζα αλάτι. Στη συνέχεια, τα ανακατεύουμε και τα χτυπάμε με ένα σύρμα. Έπειτα, προσθέτουμε 1 μεγάλο φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις και ανακατεύουμε το μείγμα με τα χέρια μας. Σκεπάζουμε το μείγμα με μια διάφανη μεμβράνη ή μια πετσέτα και το αφήνουμε σε ζεστό μέρος για 30 λεπτά. Όταν κάψει το λάδι, ρίχνουμε -με δύο μικρά λαδωμένα κουταλάκια- μέρος από το μείγμα στο τηγάνι. Όταν βγάζουμε τους λουκουμάδες από το τηγάνι, τους στραγγίζουμε (σε χαρτί κουζίνας) και προσθέτουμε ζεστό μέλι.
Ρίχνουμε σε μια κατσαρόλα 1 φλιτζάνι ελαιόλαδο και, μόλις κάψει, προσθέτουμε 250 γρ. σιμιγδάλι χοντρό, 1/2 φλιτζάνι ξεφλουδισμένα αμύγδαλα (κομμένα σε μικρά κομμάτια). Ανακατεύουμε συνεχώς με μια ξύλινη κουτάλα, μέχρι να ξανθύνει το μείγμα. Στο μεταξύ, σε ένα άλλο κατσαρολάκι, βράζουμε για 2-3 λεπτά 4 φλιτζάνια νερό, 1 φλιτζάνι ζάχαρη, 1/2 φλιτζάνι μέλι, 1 φέτα λεμόνι, 1 ξυλάκι κανέλας και 3-4 γαρίφαλα, ώσπου να γίνουν σιρόπι. Μόλις το σιμιγδάλι ξανθύνει, προσθέτουμε το σιρόπι (από το οποίο έχουμε αφαιρέσει το λεμόνι και τα μπαχαρικά), ανακατεύουμε, χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και το αφήνουμε για 5-6 λεπτά. Τέλος, αδειάζουμε το χαλβά σε μια φόρμα, τον στρώνουμε καλά, τον πιέζουμε με την ξύλινη κουτάλα και τον «γυρίζουμε» σε μια πιατέλα.
Στο μπλέντερ κόβουμε σε κομμάτια τα φρούτα της αρεσκείας μας (π.χ. φράουλες, μπανάνες), βάζουμε λίγη ζάχαρη (1 κοφτό κουταλάκι), προσθέτουμε γάλα (1/2 φλιτζάνι στις φράουλες και 1 στις μπανάνες) ή παγωτό (1-2 μπάλες) και τα χτυπάμε μέχρι να γίνουν ένα μείγμα.
Στο σπίτι μας τα γλυκά «ταξίδευαν» πολύ πιο γρήγορα από άλλες νοστιμιές, πόσο μάλλον αν ήταν πίτες. Είναι σαν τα αγγλικά που πρωτοξεκινήσαμε και μετά διδαχθήκαμε άλλες ξένες γλώσσες.
Είτε κολοκύθα, για τον σκράπα μαθητή είτε κολοκυθάκι μου, όπως χαϊδευτικά χρησιμοποιούμε, την ίδια γεύση δίνουν στην κολοκυθόπιτα. Σαν αυτή που μας έφερνε η μητέρα μετά το κατσάδιασμα. Γεμάτη χρώματα και αρώματα, σαν το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή. Το φύλλο της χρύσιζε σαν φλουρί Κωνσταντινάτο και εμείς είχαμε ολόκληρο θησαυρό μόνο για μας. Κατά δικό μας. Παιδικά χρόνια…
Μιλάμε για την ευρέως γνωστή κολοκυθόπιτα, την star Pitta σε όλα τα μέρη της Ελλάδος. Όμως από εδώ σήμερα θα σας πούμε την συνταγή που θα απογειώσει την γεύση της.
Υλικά-Υλικά
Θα χρειστούμε:
4 κούπες ξύσμα από κολοκύθα
1 ½ κούπα ζάχαρη
½ ρύζι
1 «πρέζα» αλάτι
500 γραμμάρια φύλλο μπακλαβά
*(Αν θέλετε μπορείτε να ανοίξετε δικό σας φύλλο (βλ. ΓΑΛΑΤΟΠΙΤΑ). Αλλά αν είστε καλές μαζί μου μπορώ να ξαναγράψω τη συνταγή. Εξάλλου τι είναι για μένα μια «γκουρού της πίτας», ένα απλό copy – paste και για εσάς λίγοοοος κόπος παραπάνω.)
¾ λάδι
Εκτέλεση(Και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές… μέσα στο ταψί)
Παίρνετε μια μεσαίου μεγέθους κολοκύθα. Εκτός από το μποστάνι, μπορείτε να την βρείτε σε μανάβικο, στη λαϊκή, δίπλα στον πάγκο «με τα κολοκυθάκια και το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι…». Ξύνετε με ένα κουτάλι το περιεχόμενο της κολοκύθας και το ρίχνετε μέσα σε μια γαβάθα. Έπειτα προσθέτετε τη ζάχαρη, το ρύζι και το αλατάκι.
Αναδεύετε το μείγμα καλά, βάλτε λίγο χέρι, δεν πειράζει θα «ζυμωθεί» καλύτερα το μείγμα.
Αλείφουμε το ταψί με το λάδι και απλώνουμε το φυλλο-κάρδι μας, 4 φύλλα μέχρι να καλυφθεί η επιφάνεια. Αδειάζουμε το ξύσμα της κολοκύθας και με μια σπάτουλα το απλώνουμε μέχρι να πάει παντού. Σκεπάζουμε με ένα φύλλο την πίτα και κλείνουμε τις άκρες.
Φουρνίζουμε την πίτα (μακάρι ο φούρνος να ήταν με ξύλα το αποτέλεσμα θα ήταν εκπληκτικό!) στους 200ο C για περίπου 45 λεπτά. Μέχρι να πάρει ξανθό χρώμα πάνω και κάτω.
Μετά… Βουρρρρ στο ταψί!
*(Για το άνοιγμα φύλλου μόνες σας. Δεν σας ξέχασα:
Υλικά για να ανοίξετε φύλλο
Θα χρειαστούμε:
1 κιλό αλεύρι
1 κουταλιά ξύδι
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
2 κούπες νερό.
Εκτέλεση του φύλλου
Σε ένα μπωλ τοποθετούμε το αλεύρι και ρίχνουμε σιγά-σιγά τις δύο κούπες νερό, με τα υπόλοιπα υλικά και αρχίζουμε να το ζυμώνουμε μέχρι να γίνει συμπαγές το ζυμάρι, όχι αραιό και να μπορεί να πλάθεται. Αν αραιώσει το μείγμα ρίχνουμε λίγο αλεύρι παραπάνω για να μπορεί να πλάθεται.
Μετά κόβουμε μικρά μπαλάκια (στο μέγεθος μπάλας του μπέιζμπολ). Τα αλευρώνουμε από πάνω και αρχίζουμε με τον πλάστη να τα απλώνουμε μέχρι να γίνουν πολύ λεπτά. Για την κολοκυθόπιτα θα χρειαστούμε 5 ή 8 φύλλα.)
Μικρά μυστικά
- Αν προσθέσουμε σταφίδες και καρύδια στο μείγμα της κολοκύθας θα είναι «λουκούμι» το αποτέλεσμα.
- Ακόμη το μυστικό είναι να την καραμελώσετε στο πάνω μέρος, όταν ψηθεί. Πώς; Απλά λιώνετε ζάχαρη σε ένα τηγανάκι και χύνετε το περιεχόμενο σιγά-σιγά κατά τόπους της πίτας.
- Παγωτό…Οπωσδήποτε!
- Επίσης, όρεξη να έχετε και μπορείτε να κάνετε κολοκυθόπιτα με 8 φύλλα. Στρώνετε 4 κάτω, ρίχνετε το μεγαλύτερο μέρος του μείγματος, καλύπτετε με φύλλο πάλι μείγμα, φύλλο-μείγμα, φύλλο-μείγμα και το φύλλο «σκέπαστρο».
- Για να ξεκολλήσετε το ζυμάρι από τα χέρια σας μπορείτε να τα αλευρώσετε.
- Σιροπάκι; Σοροπιάστε το με νερό, ζάχαρη μισή κούπα και ξύσμα πορτοκαλιού ή λεμονιού…. Μμμμμμμμ! Απόλαυση διπλή. Κρατήστε και για μας ένα κομματάκι να δοκιμάσουμε…
Αμυγδαλωτά - ο εύκολος τρόπος
Θα χρειαστείτε
400γρ αμύγδαλα ωμά, αποφλοιωμένα. Εάν βρείτε αμύγδαλα με την φλούδα τους, τοποθετήστε τα απλώς σε βραστό νερό για 4 λεπτά και μετά δώστε τα στα παιδιά να τα "ζουλήξουν", έτσι ώστε να γλυστρήσουν τα αμύγδαλα έξω απο την φλούδα - αυτή η διαδικασία είναι αρκετά διασκεδαστική και τα αμυγδαλωτά θα είναι λίγο πιο νόστιμα μιας και δεν θα έχουν περάσει απο κάποια βιομηχανική επεξεργασία αποφλοίωσης. μια κούπα ζάχαρη λίγο νερό πολυμίξερ με μαχαίρι κοπής Τοποθετήστε τα αμύγδαλα στο μίξερ (ανάλογα το μέγεθος του μίξερ βάζετε λίγα λίγα) έτσι ώστε να ανακατευτούν και να γίνουν σκόνη - όσο πιο λεπτή γίνεται. Αφήστε τα παιδιά να προσθέτουν κάθε φορά τα αμύγδαλα και να πιέζουν το κουμπί του μίξερ.
Σε ένα μπώλ ανακατέψτε καλά το τρίμμα αμύγδαλου με την ζάχαρη.
(Η αναλογία της ζάχαρης είναι χαμηλή σχετικά με άλλες συνταγές αμυγδαλωτών για ενήλικες. Αν προορίζετε τα αμύγδαλωτά για ενήλικες τοποθετήστε μιάμιση κούπα ζάχαρη)
Αφού ανακατέψτε πολύ καλά τα αμύγδαλα και την ζάχαρη προσθέστε 3 κουταλιές της σούπας νερό και αρχίστε το ζύμωμα. Θα χρειαστεί να ζυμώσετε για μερικά λεπτά έτσι ώστε το ζυμάρι να μην κολλάει.
Όταν αρχίσει να μην κολλάει πιά και έχει γίνει ομοιόμορφο μπορείτε να πλάσετε τα αμυγδαλωτά.
Αν θέλετε να φτιάξετε αμυγδαλωτά με δυο γεύσεις πχ. και με γεύση σοκολάτα, χωρίστε την μισή ζύμη, και στο ένα κομμάτι προσθέστε 3 κουταλιές της σούπας σκόνη για ρόφημα κακάο (nesquik, kaotonic, hemo κτλ). Ζυμώστε καλά, ώστε το χρώμα να είναι ομοιόμορφο.
Τώρα μπορείτε να παίρνετε λίγο απο το ζυμάρι σοκολάτας και λίγο απο το σκέτο ζυμάρι και να φτιάχνετε δίχρωμα μπαλάκια.
Αν θέλετε να δώσετε σοκολατένιο χρώμα στα μπαλάκια σας, τοποθετήστε σε ένα μπώλ λίγη σκόνη για ρόφημα κακάο και κυλήστε σε αυτήν τα μπαλάκια.
Μπορείτε επίσης να χρωματίσετε το ζυμάρι με χρώμα ζαχαροπλαστικής ή να δώσετε γεύση πορτοκαλιού, προσθέτοντας χυμό πορτοκάλι αντί νερό.
Τοποθετήστε τα σε μια πιατέλα και παρουσιάστε τα στους αγαπημένους σας ή στους φίλους/φίλες των παιδιών σας.
Καλή όρεξη!
Μηλόπιτα Crumble
Για να ψήσετε αυτή την εύκολη μηλόπιτα θα χρειαστείτε,
Για 10 μερίδες (Για λιγότερες μερίδες ή μικρό ταψί απλώς χρησιμοποιήστε τις μισές αναλογίες):
ένα ταψί 2 - 2 1/2 κιλά μήλα 250 γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου 6-10 κουταλιές μαύρη ζάχαρη (ανάλογα με το πόσο γλυκιά θέλετε να είναι η μηλόπιτα) μια κουταλιά του γλυκού κανέλα μισό κιλό αλεύρι
Ξεφλουδίστε τα μήλα, κόψτε τα σε τέταρτα και δώστε στο παιδί σας ένα πλαστικό μαχαιράκι ή στρογγυλό μαχαιράκι παιδικό, να κόψει τα κομμάτια μήλου σε όσο πιο μικρά κομματάκια μπορεί. Ότι κομμάτια κόβει μπορεί να τα βάζει σε ένα μπώλ που θα έχετε βάλει δίπλα στο πιάτο του. Μπορείτε όση ώρα ξεφλουδίζετε τα μήλα, ότι ξεφλουδίζετε να του/της το δίνετε να το κόβει. Υπολογίστε ένα μήλο παραπάνω για να μην υπάρχει πρόβλημα εάν το παιδί σας θέλει να φάει λίγο.
Τοποθετήστε απο πρίν την κανέλα και την μισή ζάχαρη σε δύο μπωλάκια και πείτε στο παιδί σας να ρίξει τα υλικά μέσα στο μπώλ με τα μήλα. Δώστε του/της μια κουτάλα για να τα ανακατέψει να πάει παντού η ζάχαρη και η κανέλα - θυμίστε του/της να μυρίσει για να δεί αν μυρίζουν ωραία όλα τα υλικά μαζί.
Βουτυρώστε το ταψί, τρίβοντας το κομμάτι βούτυρο πάνω στο ταψί. Χρησιμοποιήστε το περιτύλιγμα του βουτύρου για να απλώσετε το βούτυρο σε κάθε γωνιά του ταψιού.
Αυτή η διαδικασία είναι πάρα πολύ διασκεδαστική για μικρά παιδιά.
Αδειάστε μέσα στο ταψί το μείγμα με τα μήλα την ζάχαρη και την κανέλα.
Στο ιδιο μπώλ που μόλις αδειάσατε, τοποθετήστε το βούτυρο, την υπόλοιπη ζάχαρη καθώς και το μισό αλεύρι.
Βάλτε τα χέρια σας μέσα, παιδιά και ενήλικες και ζουλήξτε το βούτυρο έτσι ώστε σιγά σιγά να ανακατευτεί με το αλεύρι, δημιουργώντας μικρά κομματάκια.
Τρίψτε τα χέρια σας μεταξύ τους έτσι ώστε τα κομματάκια να γίνονται όλο και πιο μικρότερα σβολάκια.
Προσθέστε και το υπόλοιπο αλεύρι και συνεχίστε να ανακατεύετε να ζουλάτε και να τρίβετε.
Αυτή η διαδικασία είναι πάρα πολύ διασκεδαστική για μικρά παιδιά.
Θα τελειώσετε όταν όλο το αλεύρι έχει ανακατευτεί με κομματάκια βούτυρου, έχουν παντού δημιουργηθεί γρομπαλάκια ζυμαριού και δεν υπάρχει πια αλεύρι σε σκόνη.
Μεταφέρετε το μπώλ κοντά στο ταψί και πασπαλίστε σιγά σιγά όλο το μείγμα του αλευριού/βούτυρου απο πάνω απο τα μήλα.
Δεν χρειάζεται να ανακατέψετε, απλώς πασπαλίστε απο πάνω ομοιόμορφα.
Τοποθετήστε το ταψί σε φούρνο στους 200 βαθμούς για 30 λεπτά περίπου μέχρι να ροδοκοκκινίσει το πάνω μέρος.
Καλή Όρεξη!
Βλάχικη Πίτα
Υλικά που θα χρειαστείτε:
3 χούφτες αλεύρι νερό, ώστε να γίνει χυλός αλάτι 1 αυγό ½ κιλό φέτα 1 χούφτα κασέρι πιπέρι (για παιδιά πάνω απο 4- 5 ετών) λίγη ρίγανη, λίγος δυόσμος
Βάλτε το αλεύρι σε ένα μπολ και εκεί σπάστε ένα αυγό.Ρίξτε αλάτι, νερό και ανακατέψτε με την κουτάλα μέχρι να γίνει χυλός.
Βουτυρώστε το ταψάκι και στρώστε μέσα του το χυλό.
Δώστε στο παιδί σας έναν πλαστικό τρίφτη για να τρίψει λίγο τυρί μαζί σας, και ρίξτε απο πάνω απο το χυλό την τριμμένη φέτα το κασέρι και το δυόσμο.
Πιπερώστε και ψήστε σε προθερμασμένο φούρνο για 1 ώρα, περίπου στους 180 βαθμούς Κελσίου. Δέκα λεπτά πριν την βγάλετε απο το φούρνο, ρίξτε λίγη ρίγανη απο πάνω.
Καλή όρεξη!
Μπανανο-κρουασανο-πυργάκια & ψητή μπανάνα με κανέλλα!
Υλικά που θα χρειαστείτε:
ένα πακέτο έτοιμη σφολιάτα (850 γρ.) 6-8 μπανάνες μισό βαζάκι μερέντα 150 γρ. αμυγδαλόψιχα Κόψτε την σφολιάτα σε μικρά τετραγωνάκια. Στη συνέχεια, δώστε στο παιδί σας να κόψει τις μπανάνες με πλαστικό μαχαιράκι σε όσο πιο μικρά κομματάκια ή φετούλες μπορεί. Βάλτε τα αμύγδαλα στο μπλέντερ έτσι ώστε να γίνουν μικρά κομματάκια.
Ανακατέψτε την μερέντα με τα αμύγδαλα και τις μπανάνες και στρώστε επάνω σε ένα τετραγωνάκι σφολιάτας λίγο απο το μείγμα, επάνω σε αυτό, ένα άλλο τετραγωνάκι και ούτω καθ΄εξής!
Τοποθετήστε τα «πυργάκια» σε βουτυρωμένο ταψί και ψήστε στους 180-200 βαθμούς για 40 λεπτά.
Εκδοχή για παιδιά απο ενάμισυ ετών - "Ψητή μπανάνα με σφολιατάκια".
χρησιμοποιήστε την μισή ποσότητα απο την σφολιάτα και τις μπανάνες (μισό πακέτο σφολιάτα και 4 μπανάνες) 3/4 της κούπας ζάχαρη 1 κουτ. του γλυκού κανέλλα 125 γρ. λιωμένο βούτυρο Δώστε στα παιδιά σας να κόψουν με τα χεράκια τους την σφολιάτα σε μικρά κομματάκια και βάλτε τα σε ένα μπώλ. Στη συνέχεια, δώστε τους να κόψουν τις μπανάνες με πλαστικό μαχαιράκι σε όσο πιο μικρά κομματάκια ή φετούλες μπορούν - προσθέστε και αυτό στο μπώλ.
Αφήστε τα παιδιά σας να αδειάσουν με τα χεράκια τους την κούπα με την ζάχαρη, το λιωμένο βούτυρο και την κανέλλα στο μπωλ. Ανακατέψτε καλά με μία κουτάλα και αδειάστε σε ένα ταψί το μείγμα.
Ψήστε στους 180-200 βαθμούς για 40 λεπτά.
Καλή όρεξη!
Δροσερό Σάντουιτς για την παραλία
Για 3 σάντουιτς θα χρειαστείτε: Μία κονσέρβα τόνου (σε νερό), στραγγισμένη Ενα μήλο, κομμένο σε μικρά κομματάκια 1/4 απο το κεσεδάκι γιαούρτι 1 κουταλάκι του γλυκού μουστάρδα 1 κουταλάκι του γλυκού μέλι 3 φύλλα μαρουλιού 6 φέτες ψωμί του τόστ (σικάλεως) Ανακατέψτε όλα τα συστατικά εκτός του μαρουλιού και του ψωμιού σε ένα μπώλ. Μοιράστε το μείγμα σε τρείς φέτες ψωμιού, τοποθετήστε απο πάνω το φύλλο μαρουλιού και καλύψτε τα με τις υπόλοιπες φέτες ψωμιού.
Μήν διστάσετε να βάλετε τα παιδιά σας να κόψουν το (καθαρισμένο) μήλο με πλαστικό μαχαιράκι, να αδειάσουν το γιαούρτι μέσα στό μπώλ, καθώς και τα άλλα υλικά και να ανακατέψουν καλά! Ο συνδυασμός μήλου και τόνου είναι πολύ γευστικός και σε σαλάτες - απλώς με balsamiko και λάδι -ένας ιδανικός τρόπος για να φτιάξετε μιά "γλυκιά" σαλάτα που θα αρέσει πολύ στα παιδιά σας.
Καλή όρεξη!
Δίχρωμα κουλουράκια!
Υλικά:
1 αυγό 1 1/2 κούπα ζάχαρη 200 γρ βούτυρο ξύσμα λεμονιού 6 κουταλιές του γλυκού κακάο περίπου 800γρ αλεύρι 1 κουταλιά του γλυκού μπέικιν πάουντερ μία κούπα πορτοκαλάδα (αμίτα ή άλλο χυμό) Λιώστε το βούτυρο ίσα ίσα να μαλακώσει ή βάλτε το εκτός ψυγείου για λίγες ώρες. Ανακατέψτε με κουτάλα το αυγό, τη ζάχαρη και το βούτυρο πολύ καλά. Προσθέστε μία κούπα αλεύρι, το μπέικιν πάουντερ και το χυμό, και ανακατέψτε καλά και μετά χωρίστε τη ζύμη σε δύο μπώλ. Στο ένα μπώλ προσθέστε το κακάο και ανακατέψτε καλά, και στη συνέχεια προσθέστε και στα δύο ζυμάρια όσο αλεύρι χρειάζεται για να μην κολλάνε. Με τα δύο αυτά ζυμάρια, πλάστε δίχρωμα κουλουράκια !
Χιονισμένα σοκολατάκια
Για 60 τρουφάκια περίπου, θα χρειαστείτε: μισό κιλό κουβερτούρα 2/3 της κούπας κρέμα γάλακτος 2 πακέτα πτι-μπέρ τριμμένα (Δώστε στα παιδιά σας να τα θρυμματίσουν, είτε με το να πατήσουν το κουμπί του μίξερ, είτε και με το να τα τοποθετήσετε ανάμεσα σε δύο πετσέτες κουζίνας όπου μπορούν με ένα πλάστη να τα λιώνουν, είτε και απλώς με τα χεράκια τους) ινδική καρύδα για το τύλιγμα Λιώστε την κουβερτούρα σε πολύ χαμηλή φωτιά (στην πιό χαμηλή ρύθμιση) και δώστε στα παιδιά σας να προσθέσουν την κρέμα γάλακτος, να ανακατέψουν με μιά κουτάλα και να προσθέσουν τα μπισκότα.
Αφήστε τη ζύμη να κρυώσει και δώστε στα παιδιά σας να πλάσουν μικρές μπαλίτσες.
Τυλίξτε τα τρουφάκια σε ινδική καρύδα και βάλτε τα σε λαδόκολλα στο ψυγείο για να σφίξουν και να διατηρηθούν.
Αν θέλετε προσθέστε ένα φλιτζάνι θρυμματισμένους ξηρούς καρπούς με τα μπισκότα για πιό πλούσια γεύση.
Τυρόψωμο!
Υλικά:
Ένα κεσεδάκι γιαούρτι Λάδι - 3/4 της κούπας Φέτα -250 -300 γρ. Καπνιστό ζαμπόν - 3-4 φέτες ή Ντομάτα - μία μεγάλη ώριμη Δυόσμος - 1 κουταλιά της σούπας Ρίγανη - μισή κουταλιά της σούπας Γλυκάνισο - μισή κουταλιά του γλυκού Αλεύρι - όσο πάρει, για να γίνει μια ελαφριά ζύμη. 1. Δώστε στο παιδί σας να ρίξει το περιεχόμενο του γιαουρτιού σε ένα μπώλ. Μπορείτε να του κρατάτε το κεσεδάκι και αυτό με μια κουτάλα να ρίχνει το περιεχόμενο στο μπώλ. Δώστε του να προσθέσει και το λάδι. 2. Σε ένα άλλο μπώλ δώστε του να λιώσει την φέτα όσο πιο καλά μπορεί ! (αφήστε τη φέτα έξω απο το ψυγείο για λίγη ώρα πριν τη χρησιμοποιήσετε, έτσι ώστε να μην είναι παγωμένη) και ρίξτε τα κομματάκια στο μπώλ με το γιαούρτι και το λάδι. 3. Παροτρύνετέ το να "σκίσει" το ζαμπόν σε κομμάτια. Εάν το παιδί σας είναι 2 - 3 ετών μπορείτε να του δώσετε ένα πλαστικό μαχαιράκι και να του δείξετε με ποιό τρόπο μπορεί να το χρησιμοποιήσει. 4. Δώστε του να τρίψει στα δάχτυλά του τα μυρωδικά - θα μυρίζουν μετά τα δάχτυλά του ωραία? Κόψτε την ντομάτα σε μικρά κομματάκια και προσθέστε και αυτήν την στα υπόλοιπα υλικά. 5. Ζυμώστε μαζί με το παιδί σας όλα τα υλικά μαζί και φτιάξτε μικρά ψωμάκια. 6. Ψήστε τα στους 180 βαθμούς για 30 λεπτά περίπου!
Βραστή πατάτα με αβγό και γιαούρτι
Συστατικά
1 μεσαία πατάτα ½ κρόκο αβγού βραστού 2 κ.γ. γιαούρτι
Οδηγίες
Καθαρίζουμε και βράζουμε καλά την πατάτα. Περνάμε τον κρόκο του αβγού από σουρωτήρι (τον περνάμε από μέσα να λιώσει), και τον ανακατεύουμε με την πατάτα και το γιούρτι.
Εύκολο γλυκάκι ψυγείου
Υλικά:
1 πακέτο μπισκότα πτι μπερ
1 φρέσκια κρέμα για σαντιγί μεγάλο μέγεθος (στο πράσινο χάρτινο κουτί με ένα κορνέ ζωγραφισμένο- μου είπαν ότι λέγεται και "φυτική")
1 κουτί γάλα ζαχαρούχο
1 κούπα φρέσκο γάλα
1 βανίλια ή λίγο λικέρ
μια χούφτα αμύγδαλα ή φιστίκια Αιγίνης χοντροαλεσμένα
Εκτέλεση:
Δεν θέλει και πολύ φαντασία... Χτυπάμε στο μούλτι το ζαχαρούχο γάλα με την κρέμα για σαντιγί και προσθέτουμε τη βανίλια ή το λικέρ για άρωμα.
Στρώνουμε στο ταψάκι μας (κατά προτίμηση ορθογώνιο) μια σειρά μπισκότα αφού τα έχουμε βουτήξει ελαφρώς στο γάλα.
Κατόπιν βάζουμε μια στρώση από την κρέμα.
Συνεχίζουμε το ίδιο (μπισκότα-κρέμα) και τελειώνουμε με την κρέμα. Στο τέλος πασπαλίζουμε με τα αμύγδαλα ή φιστίκια.
Αυτή την εκδοχή δοκίμασα εγώ στο σπίτι. Σκέφτομαι όμως και τις εξής παραλλαγές:
Παραλλαγή Α: χοντροαλεσμένα αμύγδαλα ή φιστίκια Αιγίνης
με ψιλοκομμένα κερασάκια μαρασκίνο σε όλη την κρέμα και όχι μόνο στο γαρνίρισμα
Παραλλαγή Β: 1 μεγάλη κουταλιά κακάο στην κρέμα
με ή χωρίς αμύγδαλα, κερασάκια κ.λ.π.
γαρνίρισμα τρούφα
Γλυκό με ζελέ, μπισκότα και κρέμα βανίλια
Υλικά: 1 ½ πακέτο πτι μπερ
1 ½ λίτρο γάλα
2 φακελάκια ζελέ φράουλα ή κεράσι
2 φακελάκια άνθος αραβοσίτου βανίλια
κανέλα
Εκτέλεση:Ετοιμάζουμε το ζελέ.
Στρώνουμε ένα τετράγωνο ταψί με τα μπισκότα, τα περιχύνουμε με το μισό ζελέ και βάζουμε το ταψί στο ψυγείο.
Μόλις αρχίσει να παγώνει, τοποθετούμε άλλη μια στρώση μπισκότα και το υπόλοιπο ζελέ και ξαναβάζουμε στο ψυγείο.
Όταν πήξει, ετοιμάζουμε την κρέμα άνθος αραβοσίτου βανίλια και τη ρίχνουμε στο ταψί.
Πασπαλίζουμε με λίγη κανέλα και βάζουμε στο ψυγείο.
Γλυκό ψυγείου
Υλικά: 1 πακέτο φρυγανιές
4 ποτήρια φρέσκο γάλα
4 ποτήρια φρέσκο χυμό πορτοκαλιού
1 ποτήρι ζάχαρη
18 κουταλιές άνθος αραβοσίτου βανίλια
Υλικά (για το σιρόπι): 1 ½ ποτήρια νερό
1 ½ ποτήρια ζάχαρη
λίγο χυμό λεμονιού
Εκτέλεση: Βράζουμε το νερό, τη ζάχαρη και το χυμό λεμονιού για λίγα λεπτά.
Στρώνουμε τις φρυγανιές σε ένα μεγάλο τετράγωνο πυρέξ. Τις περιχύνουμε με το ζεστό σιρόπι. Προσοχή να μην γίνουν πολύ μαλακές.
Για να ετοιμάσουμε τις δυο κρέμες: ζεσταίνουμε 3 ποτήρια γάλα μία μικρή κατσαρόλα. Ανακατεύουμε 1 ποτήρι κρύο γάλα με μισό ποτήρι ζάχαρη και 9 κουταλιές άνθος αραβοσίτου. Έπειτα προσθέτουμε το ζεστό γάλα και βράζουμε σε χαμηλή φωτιά ώσπου να πήζει η κρέμα. Ρίχνουμε την κρέμα πάνω από τις φρυγανιές και αν θέλουμε προσθέτουμε λίγη κανέλα.
Για την κρέμα πορτοκάλι: ανακατεύουμε τον χυμό πορτοκαλιού με την υπόλοιπη ζάχαρη και το υπόλοιπο άνθος αραβοσίτου. Ανακατεύουμε καλά ώστε να διαλυθούν τα υλικά. Βράζουμε σε χαμηλή φωτιά ώσπου να πήξει η κρέμα. Έπειτα ρίχνουμε την κρέμα πορτοκάλι πάνω από την κρέμα βανίλια.
Το αφήνουμε για λίγες ώρες στο ψυγείο. Και έτοιμο.
ΚΕΙΚ ΣΟΚΟΛΑΤΑ
Υλικά: 500 γραμ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ
4 αβγά ολόκληρα
300 γραμ. ζάχαρη
100 γραμ. γάλα
250 βιτάμ
120 γραμ. πορτοκαλάδα (από ...πορτοκάλια)
ξύσμα από 2 πορτοκάλια
½ - 1 κουτ. γλυκού έτοιμο μείγμα μπαχαρικών για κέικ (προαιρετικά)
200 γραμ. τριμένη σοκολάτα
Εκτέλεση: Χτυπάμε το βιτάμ μέχρι να ασπρίσει.
Ανακατεύουμε το μπέικιν με το αλεύρι. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, μετά τα αβγά, το μείγμα των μπαχαρικών, την πορτοκαλάδα, το ξύσμα, το γάλα, την τριμένη σοκολάτα και στο τέλος το αλεύρι με το μπέικιν πάουντερ.
Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για 1 ώρα περίπου.
Σημείωση: Μερικές φορές χρειάζεται να το βάλω επιπλέον 5 λεπτά στο αερόθερμο.
Ούτε μία, ούτε δύο αλλά 191 φορές συνευρέθηκε ερωτικά με ένα 12χρονο αγόρι μια 36χρονη ανύπανδρη μητέρα στη Βρετανία, η οποία κρατούσε ημερολόγιο για τα κατορθώματά της…
Τα πρώτα χρόνια της ζωής τους τα παιδιά δεν έχουν ακόμη αφομοιώσει το ρόλο του φύλου τους. Με απόλυτη φυσικότητα συνυπάρχουν μέσα τους και γίνονται εμφανή στη συμπεριφορά, στα λόγια, στο παιχνίδι τους στοιχεία «θηλυκά» και «αρσενικά» - στοιχεία ανθρώπινα και άκρως απαραίτητα για να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Τη μια στιγμή κάνουν αγώνες με αυτοκινητάκια και την άλλη βάζουν το αρκουδάκι στο καροτσάκι και το πάνε βόλτα. Πολλές φορές, ο πανικός των γονιών μήπως δεν γίνουν «σωστοί» άνδρες και γυναίκες, τους κάνει να απορρίπτουν τέτοιες συμπεριφορές και να ενισχύουν, με πιεστικό συχνά τρόπο, τις συμπεριφορές που πιστεύουν ότι «αρμόζουν» στο φύλο του παιδιού τους. Ένα αγοράκι που πιέστηκε και ενισχύθηκε πολύ για να φέρεται «σαν άνδρας», εύκολα θα αντιδράσει με επιθετικότητα όταν αντιμετωπίσει δυσκολίες.